Column van Daniëlla: Eerste Hulp Bij Opstarten

Het is alweer even geleden dat ik hier op kantoor geweest ben. Dankzij het Nieuwe Werken, dat mijn werkgever nu aan het invoeren is, heb ik in de kerstperiode heerlijk thuis kunnen werken. Laptopje open, op je gemak VPN inloggen en op het moment van vraag gewoon antwoord of oplossing aanleveren. Het kan bijna niet beter.

Toen vanmorgen de wekker ging en ik me realiseerde dat ik vandaag weer met de auto naar mijn werk zou gaan, werd ik overvallen door een mengeling van gevoelens. De werkdag thuis starten en uitvoeren of toch vóór een bepaald uur de auto in, vergt terdege een andere aanpak dan ik de afgelopen dagen gewend ben geweest. Dat zit hem dan nog niet zozeer in het op tijd aankleden en opmaken, maar meer in de angst om de warme huiskamer te moeten verruilen voor een stukje winterse vrieskou om dan tot overmaat van ramp ook nog de ruiten van de auto op primitieve manier te moeten ontdoen van de hardnekkige sporen van diezelfde winterse vrieskou, waarbij de gedachte aan de kou aan de handen en vingers het lijf meteen doet huiveren en rillen.

Maar het plezier om in het nieuwe jaar terug aan de slag te gaan, maakt dat ik met opgeheven hoofd naar buiten ga om vrolijk aan mijn eerste lastige taak van de dag te beginnen. Op het moment dat mijn oog met een soort aarzelende moed over de ruiten van de auto speurt naar een deken van witte vlokken of een laagje gehard ijs dat verwijderd moet worden, blijkt dat mijn man dat werk al voor mij heeft gedaan. Wat een geluk! Het nieuwe jaar, de eerste werkdag en dan meteen zo’n meevaller.

Nog opgewekter dan eerst, stap ik in en herinner mij de woorden van mijn schoonvader over dieselmotoren in de kou; ik doe tot 2 keer toe de motor aan, even gloeien.. en na de tweede keer wacht ik 5 seconden om de motor pas daarna te starten. Op het gemak de glibberig gladde straat uit en vol goede moed de snelweg op. De ANWB kan vandaag wel een kwart meer personeel inzetten, maar deze dame gaan ze niet vangen. En mocht mijn auto er onverwachts toch mee willen stoppen, dan heb ik geen wanten en waxinelichtje bij…? Dan pak ik mijn mobieltje en bel ik toch gewoon mijn man?

daantje_200x250

Klik hier voor de vorige column van Daniëlla: ‘Agenda’

Uit PA.NL Magazine 2 – februari 2010

Delen

20 reacties

  6. Susan

    Hey!
    I translated your article with Google. My Nederlands is still useless! But I think that even via Google you have a good hand with the pen!
    Groetjes,
    Susan

  10. Maria en Ben

    Hallo Daan,

    Wat heerlijk om zo je verhaal te lezen,zo begrijpelijk en herkenbaar.
    Zo mag je er nog meer schrijven hoor..
    Vol verwachting wachten we op het volgende colum.
    Toppie!!!
    Ben en Maria, Cuijk

  11. norbert en anne

    hey daan
    Erg leuk om je weer te lezen,hij mag ook wel bij mij langs komen hoor!!!
    xxxx
    Norbert en Anne

  12. Yolanda en Pat

    Hey Daantje,

    Knap werk meid!
    Mijn auto’tje (Jeanne) staat lekker binnen, voor mij geen koude handen, maar kan het me zo voorstellen!
    Wil graag meer van je lezen, dus, laat maar komen!!!

    xxx
    Yolanda & Pat

  15. Lekkertje

    Gewoon kei-leuk om lezen. Niet te lang wachten met je volgende column, graag.
    Ik wil nog nog nog!

    Groetjes van Lekkertje

  16. Dick van der Klaauw

    Hey Daniëlla,

    wat een ongemakken allemaal voor dat lieve werken!
    Wat is nou nieuw aan dat nieuwe werken? Dat thuis lekker virtueel kunt doen alsof?

    gr.

    Dick

  17. Samantha

    Hey Daan,

    Weer een gezellig stukje tekst! Helaas voor mij WEL dagelijkse kost!

    Hoop snel weer meer van je te lezen.

    Bigg Kiss
    Samantha

  20. Helma

    Wow !!! Goed gedaan Daan. Bijzonder vermakelijk geschreven. Ik zie je zo voor me bezig alsof ik er bij sta. Klasse.

    Ik ben benieuwd naar je volgende belevenis.

    Deltaanse groet,
    Helma

Reageren is niet mogelijk